حسرت توسعه و صادرات

محمودنجفی؛

به گزارش آهام ایران، این روزها هرگونه فعالیت تولیدی و صنعتی در کشور به فرآیندی بسیار پیچیده و پر از دست‌انداز بدل شده است. و مدیران صنایع به جای اینکه تمرکز اصلی خود را بر افزایش تولید و بالابردن بازده کارها بگذارند باید هر روز کفش آهنی به پاکنند تا موانع کار را از پیش روی خود بردارند. به قول معروف، سنگر به سنگر باید برای حل‌وفصل هر کاری جنگید. در ادامه جلسات با فعالان اقتصادی و تشکل‌ها و بررسی چالش‌های صنایع، بازدیدی از کارخانه جهان کریستال داشتم و با مدیران مجموعه گفت‌وگو کردم.

در همین وانفسای تحریم‌ها نیز صنعت شیشه و کریستال که ترکیبی از ذوق و هنر ایرانی و صنعت پیشرفته است، می‌تواند به کمک ارزی آوری برای کشور آید. اما صد حیف که این توانمندی بزرگ کم‌استفاده مانده‌ است. نکته مهمی که در بازدید از این کارخانه توجه را جلب می‌کرد؛ مشکلات پیش روی تولید و بخصوص این بخش از صنعت است؛ از قطع برق کارخانه گرفته تا نگرانی نسبت به قطع گاز در فصل سرد سال (همچون سنوات گذشته). در کنار این دو معضل بزرگ فشار ناشی از تحریم‌ها و بحران تامین مواد ا‌ولیه و تکنولوژی هم وجود دارد.

البته که اینها همه ماجرا نیست؛ در نهایت غصه عالم‌گیر مواجه کارآفرینان با ادارات دولتی مانند بیمه، مالیات و… در این بخش هم خونمایی می‌کند و مانند کابوسی ذهن کارآفرینان را شبانه‌روز درگیر ساخته‌است.

در مجموعه صنعتی جهان کریستال شاهد بودم که تکنسین‌های ایرانی کوره خارجی این کارخانه را با وجود تحریم‌ها و مشکلات تامین تجهیزات به بهترین شکل اورهال می‌کردند و این یعنی توانمندی کارگر و متخصص ایرانی. اما چه حیف که در همین مجموعه به دفعات تجربه قطع گاز و برق و بعد تعطیلی موقت کار رخ داده‌است. قطع برق و گاز در این صنایع یعنی بحران بزرگ گرم کردن دوباره کوره‌های که تا ۱۵۰۰ درجه حرارت دارند. به طور حتم کسانی که تصمیم به قطع ناگهانی برق می‌گیرد، اطلاعی از اثرات تصمیمشان بر سرنوشت یک صنعت ‌‌ زندگی کارگران آن ندارند. این یک واقعیت دردناک است که توسعه صنعتی در اولویت اصلی کشور قرار ندارد و اقتصاد نفتی و مبتنی بر فروش ذخایر معدنی و … قالب اصلی ذهن مدیران را شکل می دهد.

در مجموعه‌های داخلی طراحان جوانی به کار سرگرم شده‌اند که نمونه‌های کارشان با تولیدات کشورهای سرآمد این حوزه مانند جمهوری چک قابل‌قیاس است. بالندگی صنعتی زمانی رخ می‌دهد که هر حرف و قدمی در کشور با نیت توسعه باشد. در حال حاضر که فاصله تا آن نقطه زیاد است.