به گزارش روابط عمومی انجمن صنایع لوازم خانگی ایران، آلبرت بغزیان عضو هیات علمی دانشگاه تهران در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصادی خبرگزاری فارس گفت: به نظر بنده دولت دیگر نباید در اقتصاد دخالت کند و پروژه‌های اقتصادی را تامین مالی کند و اساسا دولت باید در اجرا و تامین مالی کوچک‌تر شود و روی بعد نظارتی تمرکز کند. به جای آن، پروژه‌ها را می‌تواند در قالب سهام بین مردم توزیع کند، این شیوه در دیگر کشورها جواب داده است. چرا که اینگونه مدیریت کردن، می تواند برای آن دستگاه دولتی صرفه جویی ایجاد کند.
وی افزود: در تامین مالی پروژه‌ها، معمولا روش‌هایی استفاده می‌شود که منجر به جذب سرمایه‌های خرد شود که بابت اتمام پروژه اطمینان داشته باشند. یکی از دلایل نیمه تمام بودن پروژه‌های ما، این است که بانک‌ها این پروژه‌ها را پر هزینه می‌دانند. پروژه‌های عمرانی که با بودجه دولت اجرا می‌شود در شرایط معمول اقتصادی اغلب در زمان طولانی و با هزینه زیاد و کیفیت متوسط به بهره‌برداری می‌رسند. به همین منظور باید دولت برای اجرای پروژه‌های عمرانی خود از روش‌های دیگری همچون تامین مالی پروژه‌ها از طریق شرکت سهامی عام استفاده می شود. این روش روی کاغذ بسیار خوب جواب می دهد ولی در کنار آن باید نظارت از طرف نهاد ضامن نیز صورت بگیرد و در زمان‌های مناسب، ابزارهای لازم برای پیشبرد پروژه توسط پیمانکار اصلی پروژه خریداری شود.
عضو هیات علمی دانشگاه تهران ادامه داد: افزایش نظارت در این فرآیند می‌تواند منجر به تضمین تکمیل پروژه شود. البته باید ضمانت‌های اجرایی در این خصوص به سرمایه گذاران داده شود و بازار سرمایه بهترین بستر این سرمایه‌گذاری است. بزرگترین و اصلی‌ترین مشکل ما، شیوه مدیریت پروژه با بودجه دولتی است که با توجه به مدل تامین مالی شرکت سهام عام پروژه، بر مدیریت پروژه نظارت خواهد شد.
بغزیان در خصوص امکان هدایت نقدینگی به تولید توسط تامین مالی با شرکت سهام عام پروژه اظهار داشت: نقدینگی و چاپ پول بدون ورود به سمت تولید با توسعه اقتصادی کشور منافات دارد. متاسفانه در سال‌های اخیر نقدینگی بسیاری خلق شده است و به سمت تولید نرفته است. اگر سوداگری در بازارهای موازی مانند سکه و ارز با ابزارهای کنترلی کاهش دهیم، می‌توان گفت این گونه تامین مالی، بستر مناسب سرمایه‌گذاری را برای مردم فراهم می‌کند و نقدینگی را به سمت تولید هدایت خواهد کرد.
وی در پایان اضافه کرد: متاسفانه به واسطه موانعی که از سوی بانک‌ها برای تسهیلات به تولیدکننده ایجاد می‌شود، تامین مالی از طریق تسهیلات چندان امیدبخش نیست و بانک مرکزی می‌بایست بانک‌ها را از حالت بنگاه داری خارج کند تا منابع برای تسهیلات به تولید آزاد شوند.
